Szszsz...szpinak!

Blue Monday

Według precyzyjnych obliczeń dr Arnall'a, opartych na warunkach meteorologicznych, psychologicznych i ekonomicznych, mamy dzisiaj tzw. Blue Monday. Najbardziej depresyjny dzień w roku. Do wiosny daleko, noworoczne postanowienia znowu spaliły na panewce, a poświąteczny
debet na koncie wcale nie poprawia humoru. Także centymetrowa warstwa lodu, pokrywająca każdy cm² powierzchni świata wokół, nie pomaga. Niefortunnie (a może właśnie szczęśliwie?), dzisiaj obchodzimy także Dzień Babci i, co szczególnie miłe dla mnie – imieniny Agnieszek.

W związku z tym, w ramach inwestycji w dobry nastrój, zakupiłam zwiastuny wiosny w postaci cebulek narcyzów Tête-à-Tête. Pozbyłam się ich oryginalnych plastykowych doniczek, ubrudziłam ręce ziemią i od razu poczułam się lepiej. Teraz, gdy tylko będę mieć dosyć wszechobecnej bieli wystarczy, że spojrzę na parapet. 

Zdjęcia robiłam rano, a w chwili obecnej – kilka godzin później, widzę już optymistycznie żółte płatki wychylające się z pękających pąków. Cudne!

 

P.S. Pamiętajcie o życzeniach i kwiatach dla swoich Babć, a jutro o uhonorowaniu Dziadków (dla nich możecie wymyślić jakiś sympatyczny substytut kwiatów;) )!

Audrey

We all have within us a need to create beauty.
And we all can in a garden, however small.
It is this need which has written the history of gardens.

Wszyscy mamy w sobie potrzebę tworzenia piękna.

I wszyscy możemy: w ogrodach, nieważne jak małych.

To tym pragnieniem napisana została historia ogrodów.

– Audrey Hepburn

Dzisiaj mija 20 lat od śmierci Audrey Hepburn. Gwiazdy kina, ikony mody. Działaczki humanitarnej i Ambasadorki Dobrej Woli UNICEF'u.

Może wyda Wam się dziwnym, że wspominam o Niej właśnie tutaj, w końcu nie jest to blog modowy, a tym bardziej portal poświęcony kinematografii. Jednak być może nie wiecie, że Audrey była znana również ze swojego zamiłowania do ogrodnictwa. Zaskoczeni? Jakby to nie wystarczyło, swojej pasji dała upust wiosną i latem 1990 roku, realizując serię dokumentalnych programów Gardens of the World with Audrey Hepburn. Właśnie na ten program natknęłam się w zeszłym roku, całkiem przypadkowo, uprawiając zapping (prozaiczne skakanie po kanałach). I dzisiaj chciałam napisać właśnie o nim.

Jest to krótki cykl poświęcony wyjątkowym ogrodom prywatnym i publicznym. W każdym z ośmiu odcinków omówiony został inny aspekt ogrodnictwa (historyczny, estetyczny itp.) bądź odrębny styl ogrodowy. Mimo szerokiego wachlarza poruszanych tematów, wszystko spaja wyjątkowy wdzięk i elegancja, z jakimi opowiada o nich, już wtedy sześćdziesięcioletnia, zdobywczyni Oscara.

Hepburn w czasie realizacji serii odwiedziła siedem krajów (począwszy od ojczystej Holandii, a na Japonii kończąc). Wybór ogrodów był ogromnym wyzwaniem i, jak przyznaje aktorka, już na wstępie naznaczony był rozczarowaniem. Zadaniem niewykonalnym bowiem byłoby ukazanie wszystkich ogrodów, które na to zasługują. Ostatecznie wraz z Penelope Hobhouse (znaną pisarka książek poświęconych ogrodnictwu i projektantką ogrodów)
oraz Elvin'em McDonald'em (również pisarzem, autorem m.in. Garden makes a house a home) wybrano 17 lokalizacji. W tym zaszczytnym gronie znalazły się m.in. holenderski The Keukenhof Garden (Ogród Kuchenny), japoński ogród Saiho-Ji, włoska Villa Gamberia, ogród Claude Monet'a
(Claude Monet’s Giverny), francuski ogród różany a-Roseraie de L’Haÿ-les-Roses czy angielskie Tintinhull House i Chilcombe Garden.

Spacerująca po tych pięknych, ukwieconych ogrodach Audrey jest czarująca (i wiecznie młoda, zwłaszcza duchem!). Emanuje od niej harmonia i spokój, które udzielają się każdemu, kto poświęci choćby kwadrans na seans. W spojrzeniu, którym obdarza otaczające ją dzieła natury (oraz ludzkich rąk), widoczna jest ogromna pasja i umiłowanie piękna, połączone z dużą dozą wiedzy fachowej. 

Myślę, że ani wielbicieli talentu Audrey, a tym bardziej miłośników ogrodnictwa nie muszę specjalnie namawiać na zapoznanie się z tym niezwykłym cyklem. Szczególnie teraz, gdy za oknem zima, a w ogrodzie można co najwyżej strzepywać śnieg z żywopłotów. 

P.S. Tutaj znajdziecie stronę poświęcona programowi: <klik>. Wiem, że w ostatnich latach powstał box DVD z wszystkimi odcinkami, jednak o ile dobrze się orientuję nie jest dostępny w Polsce. Tutaj możecie obejrzeć odcinek o ogrodach różanych <klik klik> i ogrodach formalnych <klik klik klik> w wersji anglojęzycznej .

Wanted

 
„Ten wątły kwiatek nam, ludziom, użyczy

Mocy zabójczej równie jak leczniczej:

Jego aromat bowiem zdrowiu sprzyja,

Kropelka soku – na miejscu zabija”

William Shakespeare, Romeo i Julia 

(tłum. Stanisław Barańczak)

Dzisiaj  smakowity (i jakże krwisty!) kąsek dla miłośników kryminałów. Botaniczny odpowiednik powieści Agathy Christe, którego bohaterami są jednostki niebezpieczne i nieobliczalne... Wyrafinowani zabójcy i bezduszni truciciele. Mordercy doskonali i ich niczego nieświadome ofiary.

Zbrodnie roślin; chwast który zabił matkę Abrahama Lincolna i inne botaniczne okropieństwa Amy Stewart to książka szalenie interesująca. Za tym,
nie ukrywajmy, odrobinę tabloidowym tytułem, skrywa się zbiór fascynujących historii. Zadziwiających i mrożących krew  w żyłach. Czytając, raz po raz, odnosi się wrażenie, że trzyma się w rękach kartotekę wykradzioną z zapomnianej policyjnej szuflady. Kryminalne akta napisane żywym i barwnym językiem, w których rośliny sportretowano jak przestępców. Począwszy od nieprzyjemnych, lecz w gruncie rzeczy niegroźnych, rzezimieszków (takich,
co najwyżej podrapią i ukłują), poprzez typów winnych wysypkom czy wymiotom, a skończywszy na prawdziwych bossach, odpowiedzialnych za śmierć milionów.

Oczywiście niektórzy zbrodniarze są doskonale znani: pokrzyk wilcza jagoda, tojad, oleander... Nie wspominając nawet o tytoniu czy krzewie koki. Istnieje jednak szerokie grono roślin na pozór niegroźnych, które swoją niewinną aparycją mogą łatwo uśpić naszą czujność. Ot, choćby niepozorne konwalie
czy urokliwe ostróżki. Zaintrygowani?

Warto w tym miejscu wspomnieć także o wyjątkowej urodzie tej niewielkiej książki. Za jadowicie zieloną okładką znajdziecie przepiękne akwatinty autorstwa Briony Morrow-Cribbs. Każda z ilustracji to małe dzieło sztuki. Połączenie precyzji w przedstawieniu morfologii z niezwykłym wyczuciem
kreski i doskonałą kompozycją. Zachwycające.

P.S. I cytując autora tekstu na obwolucie: "Strzeżcie się tulipanów!"